Αν
το θέμα δεν ήταν τραγικό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί γελοίο: Ο Έλληνας
υπουργός των οικονομικών τους τα είπε χύμα. Ο Σόιμπλε έχασε την
ψυχραιμία του και έβρισε σε μια συνέντευξή του τον κ. Βαρουφάκη.
Τα
ΜΜΕ δεν έχασαν την ευκαιρία. Πήραν αμπάριζα και βγήκαν: Ψωμοζήτουλες,
κουτοπόνηρους, χαραμοφάηδες χαρακτηρίζουν οι ξένοι τους Έλληνες. “Όταν
εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εσείς ζούσατε πάνω στα δέντρα” λένε οι
Ελληναράδες. Μερικοί πιο “σοβαροί” χρησιμοποιούν κόσμιες εκφράσεις, με
το ίδιο περιεχόμενο. Οι υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας θεωρούν
τους Γερμανούς αθεράπευτους συνεχιστές των ναζί.
Το
έντονο και χαμηλού επιπέδου “διαπραγματευτικό κλίμα” στην ΕΕ έδωσε την
ευκαιρία σε ένα μέρος του λαού, που δεν υποστήριξε το ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει
την ικανοποίησή του: “Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε τίποτα, αλλά
τουλάχιστον οι Γερμανοί για πρώτη φορά τα ακούσανε για τα καλά!...”.
“Καλά κάνουμε και τους βρίζουμε. Έτσι τους αξίζει”. “Τουλάχιστον τους
δείχνουμε πως έχουμε εθνική αξιοπρέπεια. “ λένε άλλοι...
Η
κυβέρνηση επαναλαμβάνει ότι “για πρώτη φορά γίνονται διαπραγματεύσεις”.
Ότι πάθαμε δηλαδή μέχρι τώρα το πάθαμε επειδή δεν διαπραγματευόμαστε με
αυτό τον τρόπο.
Που οδηγεί αυτός ή ο άλλος τρόπος διαπραγμάτευσης;
Τι
συνέπειες δηλαδή μπορεί να έχει ΄για τον Ελληνικό λαό ένας τέτοιος
καυγάς Εμείς τι πρέπει να διαλέξουμε; Την τακτική της προηγούμενης
κυβέρνησης που μιλούσε για σκληρές διαπραγματεύσεις αλλά δε μύριζε και
πολύ μπαρούτι ή τις τωρινές που γίνεται “πόλεμος” με προκλήσεις και
δηλώσεις και γινόμαστε πρωτοσέλιδα στην Ευρώπη; Ποια τακτική τελικά
συμφέρει τον Ελληνικό λαό;
Οι
λεονταρισμοί, οι προκλήσεις και οι προσβολές δεν έχουν καμιά σημασία
για το τελικό αποτέλεσμα. Στα ρινγκ ακόμη και όταν ο αγώνας είναι σικέ,
οι αντίπαλοι προκαλούν ο ένας τον άλλο για να τον “θυμώσουν”, ώστε το
“θέαμα” να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σε συνθήκες καπιταλισμού,
εκείνα που μετράνε είναι τα συμφέροντα των “συμμάχων-αντιπάλων”, ο
συσχετισμός δυνάμεων και οι συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγονται οι
διαπραγματεύσεις. Το “θέαμα” είναι για να αποπροσανατολίζει το λαό από
την ουσία των προβλημάτων και να τον οδηγεί σε αυταπάτες.
Η ουσία των διαπραγματεύσεων
Άρχουσα
τάξη στην Ελλάδα και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες είναι η αστική
τάξη, αυτό που ο λαός ονομάζει “το Κεφάλαιο”, οι μεγαλοεπιχειρηματίες,
οι πολυεθνικές, οι όμιλοι. Αυτοί διαπραγματεύονται μέσω των πολιτικών
εκπροσώπων τους, εκλεγμένων ή διορισμένων. Οι λαοί είναι στο περιθώριο.
Οι διαπραγματευτές δηλαδή δε λογαριάζουν τους λαούς; Τους λογαριάζουν
και με το παραπάνω. Μόνο που τους λογαριάζουν στο βαθμό που
εξυπηρετούνται τα καπιταλιστικά τους συμφέροντα.
Όταν
οι οικονομικές συγκυρίες είναι ευνοϊκές, τότε ενδέχεται να δώσει το
κεφάλαιο κάποιες λαϊκές παροχές. Σε συνθήκες κρίσης ισχύει ο κανόνας “ο
σώζων εαυτόν σωθήτω.” Ο λαός δέχεται συνολικά την ανελέητη επίθεση του
κεφαλαίου, ενώ μαίνεται και η διαμάχη ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του
κεφαλαίου για το ποιος θα βγει λιγότερο ζημιωμένος από την κρίση.
Ποια πορεία μπορούμε να ακολουθήσουμε λοιπόν;.
Σήμερα
που υπάρχει ή υποβόσκει η καπιταλιστική κρίση στις χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε “σοβαρές” και σε
“φωνακλάδικες” διαπραγματεύσεις. Το δίλημμα είναι ενσωμάτωση ή ρήξη.
Ενσωμάτωση σημαίνει διαπραγμάτευση του τρόπου και της ταχύτητας με την οποία θα πτωχεύσει ο Ελληνικός λαός
Ρήξη
σημαίνει τέρμα στις διαπραγματεύσεις, μη αναγνώριση της πολιτικής της
πτώχευσης και απαλλαγή από τους καπιταλιστές. Αυτό φυσικά δεν είναι
καθόλου εύκολο. Απαιτεί λαϊκή οργάνωση, αποφασιστικότητα και πέρασμα της
οικονομίας στα χέρια του λαού: Το μεγάλο κεφάλαιο πρέπει να
κοινωνικοποιηθεί , ώστε να αποκτήσει ο λαός τη δύναμη να απαλλαγεί μια
για πάντα από τα χρέη και τους δανειστές-δυνάστες του.
Τι
σημαίνει αυτό πρακτικά; Όσο ξεπουλάμε τη μία μετά την άλλη παραγωγική
δύναμη της χώρας (ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμάνια, αεροδρόμια), όσο δεν παράγουμε αλλά
εισάγουμε τα βασικά μας είδη, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να ξεφύγουμε από
τη μέγγενη της ντόπιας και της ξένης ληστείας και των εκβιασμών από
οπουδήποτε και αν προέρχονται.
Για
παράδειγμα, όσο τα 5 ελληνικά εργοστάσια ζάχαρης δεν χρησιμοποιούν τα
τεύτλα που καλλιεργούν οι αγρότες για την παραγωγή της ζάχαρης που
χρειάζεται ο λαός, όσο η ναυπηγοεπισκευαστική βάση της χώρας σκουριάζει,
όσο ο φυσικός πλούτος της χώρας ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι για την
“επόμενη” δόση μας, ελπίδα για φιλολαϊκή λύση δεν υπάρχει.
Όσο
δεν αποφασίζει ο ελληνικός λαός την ουσιαστική ρήξη με το κεφάλαιο τόσο
θα διαιωνίζονται οι συζητήσεις για το ποιος τρόπος διαπραγμάτευσης
είναι ο καλύτερος, και αν η εθνική αξιοπρέπεια εξασφαλίζεται με “κόσμια”
ή με λαϊκίστικα μέσα.
Μια
δημοσκόπηση έδειξε ότι ο λαός σε ποσοστό 83% ενέκρινε τον τρόπο με τον
οποίο η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους “δανειστές”. Φαίνεται ότι
η πληγωμένη “εθνική υπερηφάνεια” εκτονώθηκε με την υποστήριξη στις
“κόντρες” της κυβέρνησης. Πόσο θα κρατήσει η υποστήριξη; Μέχρι να
αρχίσει να βάζει ο λαός πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Πόσο στοιχίζει στο
λαό αυτή η εκτόνωση; Όσο στοιχίζουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, οι νέες
περικοπές και η νέα φοροληστεία. Και όσο ο λαός αναλώνεται σε τέτοιου
είδους επιλογές, τόσο το “χρέος” και η αφαίμαξή του θα μεγαλώνουν.
Διότιμος από dioti.gr