Οι περιγραφές για τις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις της για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς με τους εταίρους, που παρατείνονται όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, ευνοούν τη λεπτομέρεια, αναλύουν τις πολύμορφες κινήσεις των συμμετεχόντων σ’ αυτές, μας καθηλώνουν σε επιμέρους περιστατικά για να τα παρακολουθούμε με θέρμη και σχεδόν πάντα απομονωμένα. Από τις δηλώσεις του Π. Λαφαζάνη που βεβαιώνει πως «οι προγραμματικές μας δεσμεύσεις θα υλοποιηθούν μέχρι το τέλος και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες στην ΕΕ», τα «παραμύθια, παραμύθια» του Γ. Βαρουφάκη σχετικά με την μαγνητοφώνηση του Γιούρογκρουπ, ως την σταθερή αισιοδοξία του Α. Τσίπρα για «σταθερή, μακροπρόθεσμη και βιώσιμη λύση, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος». Εστιασμένοι πάντα σε συγκεκριμένα σημεία συμβαίνει να χάνουμε από τα μάτια μας την ενότητα των ενεργειών και των σκοπιμοτήτων. Οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται δεν είναι διαφορετικές απ’ αυτές των προηγούμενων χρόνων –πάλι η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, πάλι το συνταξιοδοτικό κλπ. Οι βερμπαλισμοί της …επαναστατημένης αριστερής πλατφόρμας και λοιπών …επαναστατών, όπως η Ζ. Κωνσταντοπούλου, εντός του κυβερνώντος κόμματος επιδιώκουν τη συσκότιση σχετικά με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, για λογαριασμό της οποίας διαχειρίζεται την εξουσία η για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς.
Η κυρίαρχη τάξη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση διαχειρίζεται καλύτερα την οργή μέσα στις εκμεταλλευόμενες τάξεις –τη σταματάει πριν οργανωθεί και ξεσπάσει, και τις κρατάει υπό έλεγχο με την εξαπάτηση. Η ΕΕ δεν αποτελεί μια κόλαση από την οποία θα ήθελε κανείς να απομακρυνθεί όσο το δυνατό γρηγορότερα, αλλά έναν παράδεισο για λίγους που γι’ αυτό προστατεύεται και θα πρέπει να είναι κανείς άξιος γι’ αυτή. Κι απέναντι σ’ αυτόν τον τακτοποιημένο κόσμο της αστικής τάξης όλοι οι άλλοι θεωρούνται ένοχοι με πρώτο και κύριο τον εργαζόμενο. Θεωρείται κατώτερος και πείθεται και γι’ αυτό.
Κι ενώ προωθείται μια εντατική και τελικά καταστροφική απόλυτη εκμετάλλευση της μεγάλης μάζας των εργαζομένων από την πανίσχυρη πλούσια τάξη μιας ελάχιστης μειονότητας, η χρήση της έκφρασης ταξική σύγκρουση δεν …εγκρίνεται, ούτε λόγος για ταξικό αγώνα, εφόσον ουσιαστικά προπαγανδίζεται πως δεν υπάρχουν πια τάξεις, αλλά ευκαιρίες και ικανότητες που μεγαλώνουν τις δυνατότητες επιτυχίας των ατόμων. Η άρχουσα τάξη με δεκαετίες προπαγάνδας κατάφερε να μην υπάρχει σαφής επίγνωση της τάξης που ανήκουν οι εξαθλιωμένοι, ούτε ειδικά ταξικός αγώνας όταν μάλιστα είναι ελάχιστη και η συνείδηση του αγώνα εν γένει.
Οι αντιφάσεις σε λόγια, έργα, αξίες, κανόνες κλπ. δεν παίρνουν σαφή μορφή και τις θεωρούμε τυχαίες και περιστασιακές. Είναι που δεν τις συνειδητοποιούμε και δεν εντοπίζουμε τις αιτίες τους στην ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Γι’ αυτό δεν συνειδητοποιούμε καν τις αντιφάσεις ανάμεσα στις …αξίες που ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί θεωρητικά και τους κανόνες και ενέργειες που εφαρμόζει πρακτικά, όπως εκφράζονται από τον πρωθυπουργό που αναζητά τη συμβολή όσων μπορούν να συμβάλλουν στο να βρεθεί βιώσιμη λύση για συμφωνίες που ευνοούν τα καπιταλιστικά συμφέροντα, όπως εκφράζονται από την ΕΕ, την ίδια στιγμή που κηρύττει πόλεμο εναντίον «των ελίτ των ολιγαρχών που φοροδιαφεύγαν τα προηγούμενα χρόνια». Γι’ αυτό και μοιάζουν όλα τόσο παράλογα, εφόσον αντιφάσεις επί αντιφάσεων όχι μόνο δε συνειδητοποιούνται, αλλά εκφράζονται με συγκινησιακά βιώματα που οδηγούν σε αποσύνθεση το στοχασμό. Η αριστερή πλατφόρμα που απαιτεί εθνικοποιήσεις τραπεζών, διαφάνεια στα μέσα ενημέρωσης, άρση των προνομίων και της ασυλίας ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, φορολόγηση του μεγάλου πλούτου συμπλέει με τη δήλωση στις Κάννες της Τ. Φόντα «Πρέπει να απαλλαγούμε από τον ασύδοτο καπιταλισμό. Είναι πολύ δύσκολο αλλά μπορεί να γίνει». Είναι η φωνή της άρχουσας τάξης που κατασκευάζοντας ορισμένα γεγονότα έχει τη δυνατότητα να ελέγξει το στοχασμό και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που υποτάσσονται ή προσαρμόζονται σ’ αυτά.
Κι όλ’ αυτά δεν εντάσσονται παρά στη συσκότιση της πραγματικότητας που η άρχουσα τάξη επιδιώκει. Πως δεν είναι ταξική η κοινωνία που βασίζεται στην ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, πως δεν υπάρχει οικονομική εκμετάλλευση που είναι και ο λόγος ύπαρξης ολόκληρου του ταξικού συστήματος. Κι επομένως ούτε εργατική τάξη υπάρχει και πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται κόμμα της εργατικής τάξης το κομμουνιστικό. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η κοινωνική τάξη που συνειδητοποιεί, βιώνοντάς τες, αυτές τις αντιφάσεις και μπορεί να αγωνιστεί να τις ξεπεράσει.