Προτάσεις και αναλύσεις που καθορίζουν την
πολιτικοοικονομική ζωή της χώρας, με τον
τρόπο και τη μορφή που διατυπώνονται και
δημοσιοποιούνται, δίνουν την εντύπωση
πως δεν διαφοροποιούνται από δόγματα θρησκείας ή διάφορες μορφές
υποκειμενικής εμπειρίας. Κι αυτό, γιατί
διαπιστώνουμε ότι θεωρούνται αυτονόητα ή
δεδομένα αυτά που μάλλον εκφράζουν και περιγράφουν τμήματα της πραγματικότητας,
ανεξάρτητα από την ολότητα στην οποία εντάσσονται –τον καπιταλισμό- και
υποστασιοποιούν υποκειμενικές εμπειρίες, που περισσότερο εξυπηρετούν μια
ψυχολογική, κοινωνική ή πολιτική σκοπιμότητα: από το προεκλογικό του Α. Τσίπρα «εμείς θα χτυπάμε
το ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν» μέχρι τις διαβεβαιώσεις του ότι πια δεν
υπάρχουν μνημόνιο και τρόικα. Γιατί όλες αυτές οι περιγραφές και αναλύσεις της κατάστασης, στο εξωτερικό και εσωτερικό, του οικονομικοκοινωνικού
συστήματος το αντικατοπτρίζουν και τείνουν να το δικαιώσουν. Κι όσο περνά ο
καιρός ακόμα και η όποια κριτική στην ασκούμενη πολιτική περιορίζεται
αποδίδοντάς τη εξωχρονική μορφή που αφορά γενικά τη χώρα και όχι συγκεκριμένες κοινωνικές
τάξεις.
Μέχρι και ο Έλληνας εφοπλιστής, πρόεδρος του Ολυμπιακού και δημοτικός σύμβουλος
Πειραιά, Ευάγγελος Μαρινάκης,
δηλώνει «Αυτό που έχει σημασία είναι η χώρα. Αυτό που προέχει είναι η χώρα να
παραμείνει στην Ευρώπη, στην ευρωζώνη. Όποιος αγαπάει την Ελλάδα ελπίζει η νέα
κυβέρνηση να πετύχει στις διαπραγματεύσεις για την οικονομική διάσωση». Η
προώθηση επιμέρους συμφερόντων
καλύπτεται άνετα πίσω από την επίκληση της
έννοιας του γενικού συμφέροντος της χώρας.
Με
αναπαραστάσεις και ομοιώματα στην πολιτικοκοινωνική μας ζωή γίνεται προσπάθεια
ν’ αποκρυφτεί η οικονομική πραγματικότητα που την καθορίζει και αποκτώντας αντιϊστορικό
χαρακτήρα η πραγματικότητα να μοιάζει πως έχει τη μορφή μιας
τυχαίας διαδοχής γεγονότων, χωρίς λογικό
νόημα. Το μνημόνιο λοιπόν είναι μια τυχαία λάθος επιλογή που οι
συνέπειες του
ήταν οδυνηρές για τα λαϊκά στρώματα εντελώς τυχαία, ενώ τώρα οι εταίροι
μας δεν σταματούν να μιλούν για οικονομικά ατυχήματα. Σαν όλες οι
ενέργειες,
επιλογές, αποφάσεις κλπ. να είναι τρόποι ύπαρξης ενός στατικού και
αναλλοίωτου
φυσικού δικαίου, γι’ αυτό και
αναμφισβήτητο, με το οποίο ταυτίζεται το
πολιτικοοικονομικό σύστημα. Κι αν γίνονται, ιδιαίτερα από τους αριστερούς του
ΣΥΡΙΖΑ, συνεχείς αναφορές σε αγωνιστικά παρελθόντα και λαϊκά
αιτήματα μ’ έναν αφαιρετικό τρόπο που δεν αναγνωρίζει τον ιστορικοκοινωνικό
χαρακτήρα τους, είναι για να συσκοτίζουν
την κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας. Η συσχέτιση αφηρημένα και μεμονωμένα δράσεων,
ενεργειών, θεσμών με άλλους θεσμούς, με κάποια μεμονωμένα ιστορικά γεγονότα ή
με κάποια παροδική κοινωνική ανάγκη μπορεί να οδηγήσει στην αντίληψη της
κυκλικής επανάληψης της ιστορίας ενισχύοντας την αντίληψη ότι όλα αυτά αφορούν
φυσικά φαινόμενα –και πώς να τα μεταβάλλεις;
Πολιτικοί, εφοπλιστές, δημοσιογράφοι,
βιομήχανοι, μικροαστοί κλπ. σχεδόν σε μια νύχτα, τη νύχτα των εκλογικών
αποτελεσμάτων ίσως, συνειδητοποίησαν σε
αγαστή συμφωνία την ανάγκη για σωτηρία της χώρας μέσω της συμπαράστασης στην
κυβέρνηση για τις διαπραγματεύσεις. Κι όλη αυτή η πολιτική που αγκαλιάζει όλες,
πλην ΚΚΕ, τις παρατάξεις του κοινοβουλίου, και με έναν έμμεσο τρόπο ακόμα και
τη Χρυσή Αυγή που η πρόεδρος της Βουλής δεν χάνει ευκαιρία να ανταποκρίνεται
στα αιτήματά των βουλευτών της, δεν εκφράζει παρά την ίδια την κυρίαρχη τάξη
που την εξυπηρετεί. Όλα φέρνουν τη σφραγίδα του επίπλαστου, και τα κουρέλια από τα ιδανικά που επικαλούνται, και η βούληση να υποτάξουν τα λαϊκά στρώματα
που περιφρονούν σε μια δήθεν φωτισμένη μικροαστική ελίτ που τα εκπροσωπεί, και ο
λεκτικός ριζοσπαστισμός τους, και ο πρακτικός οπορτουνισμός, και η επιδεικνυόμενη ευαισθησία. ¨Ολες αυτές
οι παλινωδίες στην άσκηση της πολιτικής, οι βερμπαλισμοί, οι λεκτικές επιθέσεις
κλπ. μοιάζει να είναι μάλλον η μέθη μιας
μικροαστικής στην αντίληψη διανόησης που ανέλαβε κυβερνητικές θέσεις και
θεμελιώνει την άσκηση πολιτικής πάνω στον αλαζονικό ατομισμό των μελών της, που
γίνονται επιτέλους διαχειριστές της εξουσίας. Και ενώ φαίνονται οι πολιτευτές
του ΣΥΡΙΖΑ τόσο αντικληρικοί με τις πολιτικές ορκωμοσίες, τόσο αντισυμβατικοί
με τις ενδυματολογικές επιλογές τους δίνοντας την ψευδαίσθηση πως στρέφονται
εναντίον του ίδιου του πολιτικοοικονομικού συστήματος στην πραγματικότητα το δικαιώνουν κρύβοντας
τα αδιέξοδά του και προβάλλοντας την ανεκτικότητά του. Μια ανεκτικότητα όπου
όλα επιτρέπονται αρκεί να αφήνουν όμως κέρδος. Ολες οι ιδεολογίες και οι
τεχνικές εξουσίας γίνονται όψεις του ίδιου νομίσματος, του καπιταλισμού, όψεις ενός
κεφαλαιοκρατικού κόσμου και του ορθολογικού παραλογισμού του.
Η για πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς
σε σύμπραξη με τους εθνικιστές με λεκτικές αψιμαχίες και πολεμικά ανακοινωθέντα
εκδηλώνουν την πρόθεσή τους για προώθηση ενός αφηρημένα γενικού συμφέροντος που
βρίσκει την έσχατη εφαρμογή της στο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της χαρακτηριζόμενης
ανθρωπιστικής κρίσης, εστιάζοντας στα συμπτώματα του προβλήματος τα οποία όλο
και θα επανέρχονται δριμύτερα, και όχι στις αιτίες του, τον ίδιο τον
καπιταλισμό. Και γι’ αυτό η αντιμετώπιση της φτώχειας, ανεξάρτητα από τη
ολότητα στην οποία εντάσσεται, το καπιταλιστικό σύστημα, φτάνει να αποκτά
αντιορθολογικό χαρακτήρα. Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο ο κομμουνιστικός λόγος
απαξιώνεται ή διαστρεβλώνεται τόσο πολύ ώστε ο στοχασμός μας να μη θεμελιώνεται
στη συνολική θεώρηση της κοινωνικής πραγματικότητας και να αποτυγχάνει να
δοθεί λογικό νόημα στα επιμέρους
γεγονότα. Για να υποταχτούμε στη μοίρα μας – που πολύ ορθολογικά έχουν πάρει, προς
όφελός τους, στα χέρια τους οι απανταχού κεφαλαιοκράτες και οι εκπρόσωποί τους – ερήμην
μας.
Από Dies brumalis