Αναμενόμενο
από μια κυβέρνηση που έχει κάνει σημαία της τους στόχους του κεφαλαίου,
να μη γίνεται ούτε λόγος για ανάκτηση των απωλειών που κατέγραψαν τα
τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πόσο μάλλον
για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Ακόμα και εμβληματικά
της «μνημονιακής» πολιτικής μέτρα, για τα οποία μέχρι πρότινος ο ΣΥΡΙΖΑ
διαρρήγνυε τα ιμάτιά του, σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τα αξιοποιεί,
προκειμένου να εισρεύσει χρήμα στα κρατικά ταμεία για την κάλυψη
αναγκών ξένων προς αυτές του λαού.
Αντί όμως τα στελέχη
τους να σιωπούν, τολμούν να ζητάνε και τα ρέστα. «Η επιθετική διατύπωση
ποικίλων αιτημάτων συνήθως εκφράζει τη με σχέδιο υπονομευμένη
πραγματικότητα που απελπίζει τους ανθρώπους. Αρκετές φορές όμως κρύβει,
εκτός από σεχταρισμό, και μια βαθιά και εγωιστική αντιαλληλεγγύη. "Δεν
νοιάζομαι, αρκεί να γίνει το ανυπόμονο δικό μου και να τονωθεί ο
διεκδικητικός εγωισμός μου". Μόνο. Χρόνια και χρόνια μιας μαξιμαλιστικής
πολιτικής αγωγής, φέρνουν αυτά τα αποτελέσματα. Να μην είναι δυνατόν να
γίνουν συνολικοποιήσεις. Να μην είναι δυνατόν να δεις και κυρίως να
διατυπώσεις το αίτημα, συνθέτοντας και αρθρώνοντάς το στο αίτημα του
διπλανού σου, σε μια οργανική και σχεδιασμένη αλληλουχία (...) Αυτή η
εκδοχή της πολιτικής, η εγωιστική ανυπομονησία, είναι η μία πλευρά της
νόσου».Αυτά έγραψε στην «Αυγή» ο Δ. Σεβαστάκης αναβιώνοντας την αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚική προπαγάνδα περί συντεχνιών σε εκδοχή ταιριαστή με την «αριστερή» διακυβέρνηση. Κι άλλα στελέχη όμως του ΣΥΡΙΖΑ κουνούσαν το προηγούμενο διάστημα επιτιμητικά το δάχτυλο στο λαό για την ...ανυπομονησία του!
Συνιστά τουλάχιστον
πρόκληση η προσπάθεια να ενοχοποιήσουν το λαό και πιο πολύ εκείνο το
τμήμα του που δεν έχει απεμπολήσει τη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και
ικανοποίησης των αναγκών του, ανάκτησης των απωλειών, για να
δικαιολογήσουν την πολιτική τους που όχι μόνο τίποτα δεν έχει να δώσει
στους ανθρώπους του μόχθου, αλλά τους φορτώνει κι άλλα βάρη. Που παίρνει
απ' τους φτωχούς για να δώσει στους φτωχότερους ψίχουλα για τα οποία
κομπάζει κιόλας η κυβέρνηση τής - πέρασε και δεν ακούμπησε - «κοινωνικής
σωτηρίας»!
Η αλήθεια είναι πως έχουν δίκιο. Όταν
προτεραιότητα και στόχος για την κυβέρνηση είναι η ανάκαμψη των κερδών
του κεφαλαίου, η ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων προκειμένου να
προχωρήσουν σε επενδύσεις τότε είναι φυσικό να ζητάει ιώβεια υπομονή από
τους εργαζόμενους και μειωμένες απαιτήσεις. Είναι «εκ των ων ουκ άνευ»
ότι σε αυτούς τους στόχους δεν χωράει το αίτημα ανάκτησης των απωλειών
των εργαζομένων. Το πρόβλημα είναι ότι όλη την προηγούμενη περίοδο
πούλαγαν στο λαό το μεγαλειώδες ψέμα πως καπιταλιστική ανάπτυξη και
εργατικά δικαιώματα πάνε μαζί. Βεβαίως τώρα σιγά - σιγά έρχεται η ώρα
της αλήθειας.Όπως, άλλωστε, κυνικά παραδέχτηκε ο Γ. Βαρεμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή: «Δεν μπορούν να καταργηθούν οι μνημονιακοί νόμοι, ξέρετε γιατί; Γιατί τότε θα γυρίσουμε στο 2009 κι αυτό κανείς δεν το θέλει»!
Έτσι λοιπόν, το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου συνιστά οπισθοδρόμηση. Όμως πράγματι οι εργαζόμενοι δεν έχουν συμφέρον να γυρίσουν πίσω. Και το «πίσω» είναι ακριβώς η φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης την οποία επιδιώκουν και για την οποία διαπραγματεύονται στα παζάρια των Βρυξελλών. Ο λαός έχει συμφέρον να βαδίσει «μπροστά» και το μπροστά δεν περιλαμβάνει την αποδοχή του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, δεν περιλαμβάνει το συμβιβασμό με τις απώλειες που είχαν την περίοδο της κρίσης, δεν περιλαμβάνει μειωμένες απαιτήσεις και υποβαθμισμένες ανάγκες. Το «μπροστά» περιλαμβάνει τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η πάλη σήμερα για διεκδίκηση της επιστροφής όλων όσα έχασαν.
Ο λαός θέλει και πρέπει να ζει σύμφωνα με τις δυνατότητες που η εποχή προσφέρει για ικανοποίηση των αναγκών του. Η ανάκτηση των απωλειών πρέπει να συνειδητοποιηθεί σαν εφαλτήριο για τη διεκδίκηση όλων όσα δικαιούται σήμερα να απολαμβάνει. Όσοι του αρνούνται αυτήν την εύλογη αξίωση αξίζουν την καταδίκη του.
Β. Ν.
Κυριακή 22 Μάρτη 2015